Ook bij een cattery gaat niet altijd alles goed, hoe hard je het ook probeert en hoe goed je je katten ook probeert te beschermen. Soms gebeuren er gewoon dingen die je niet voor had kunnen blijven.
Zo kun je een kat niet beletten om te springen - en dat zou ook niet moeten hoeven, omdat dat iets is waar katten normaal gezien erg goed in zijn. Maar soms heeft er eens eentje zijn dag niet. Zo ook Noa. Ik heb bij Noa's beschrijving al aangestipt hoe roekeloos hij kan zijn. Dat bedoelde ik vrij letterlijk.
Hieronder kun je mijn online dagboekje uit de periode lezen dat hij erdoor in de problemen kwam.

25 mei 2006
Ik ben net terug van de dierenarts. Noa had zichzelf weer eens overschat en kon toch net níet op de kast springen :(
Hij kwam op zijn zij neer en kwam al grommend en spugend van de pijn weer overeind; duidelijk zijn linkerachterpoot.
Het half uur erna bleef hij hinken, miauwen en wegtrekken bij aanraking, en dus heb ik, ookal is het zondag en avond, toch maar even de dierenarts opgetrommeld, want Noa is geen kleinzerige kat.
Gelukkig kon de dierenarts nog geen breuk of heup uit de kom ontdekken op zicht of gevoel, maar foto's maken ging ook nog niet omdat er geen assistente was, Noa gegeten had en een roesje dus risicovol was.
Bij de dierenarts spinde Noa van de stress, helemaal niks voor hem.
Hij heeft nu pijnstillers maar hij hinkt nog steeds, mijn arme jochie.
Als hij morgenochtend nog hinkt moeten we terug voor foto's.
Mijn arme, onhandige Noa...
Wat kan je hart toch breken als één van je kattenkinderen pijn heeft.

26 mei 2006
Nou, vanochtend bij de dierenarts kreeg ik mijn volgende schrik; wat Noa heeft is namelijk nog erger dan een breuk.
Het klopte ook dat de dierenarts gisteren niks had kunnen voelen, want bij een ontspannen kat is het onmogelijk om aan een gewricht (zijn knie) te wiebelen. Zodra ze hem suf maakten wisten ze echter hoe laat het was; de foto's zijn alleen nog gemaakt om er zeker van te zijn dat er niet nog meer aan de hand was.
De kruisbanden van Noa's linkerknie zijn doorgescheurd.
Dat heelt dus niet meer vanzelf.
Voor degenen die dit niet weten; de kruisbanden zijn de gewrichtsbanden (ligamenten) die het dijbeen en het scheenbeen in één lijn houden. Zij stabiliseren het gewricht dus.
Er zit nu dus te veel speling in het gewricht.
Er zijn nu twee mogelijkheden; ofwel ik geef Noa verplicht rust (kooi hem) en wacht tot de kapsels van de gewrichten de taak van de kruisbanden over gaan nemen (dan steunt hij dus op littekenweefsel) met levenslang sterk verhoogde kans op een terugval en artrose.
Ofwel ik laat Noa opereren en zijn kruisbanden repareren / nieuwe pezen over het gewricht leggen.
Ondanks de kosten neig ik sterk naar het laatste; Noa is nog erg jong en ik wens geen toekomst van af en aan kreupel lopen voor hem. De dierenarts zegt dat katten het vaak erg goed doen zonder operatie, maar beter mèt.
Beide methodes zullen maanden revalidatie eisen, en er is geen garantie dat de knie daarna weer 100% zal zijn.
Woensdag ga ik met Noa terug om te kijken of er verbetering is (hoewel de dierenarts al aangaf dat hoe sneller het dier weer loopt, hoe sneller er een terugval komt) en om mij de tijd te geven om te beslissen.
Noa heeft nu verplicht bedrust in zijn nieuwe bench, hij mag uiteraard niet rennen of springen, en slaapt al de hele dag aan één stuk.
Luna mag hem niet aanraken, dan wordt hij pissig, maar ze ligt constant op 10 cm. van de tralies....ze steunt hem wel.
Ik heb zo'n medelijden met Noa. Mijn trotse vent ligt daar maar als een hoopje ellende....
Ik hoop voor hem dat ik de pijn zo snel en zo goed mogelijk kan laten verdwijnen....

28 mei 2006
Van iemand op een forum kreeg ik de tip om Noa veel voor te lezen in de periode dat hij in zijn bench moet blijven.
Nou ik heb het gedaan (alles voor mijn ventje) maar Noa keek me aan alsof ik gek was - echt waar!
Wat ik wèl heb gedaan, is een matras naast de bench in de woonkamer gelegd. Noa slaapt altijd bij mij en het is voor hem niet fijn en voor mij niet handig om hem iedere dag (inclusief bench) naar de slaapkamer en terug te slepen. Noa levert al zo veel in zo, dat ik nu bij Noa ga slapen in plaats van andersom.
Hij kruipt dan ook helemaal tegen de tralies aan en duwt zijn neus er doorheen tegen de mijne. Dat doet duidelijk meer voor hem dan het voorlezen.
Vannacht is Noa erg ziek geweest; hij heeft de hele kooi onder gespuugd. Misschien heeft hij zich erg op lopen winden of had hij pijn.
Vanochtend gaat het alweer beter, hij heeft zijn medicijntjes gehad en weer gewoon gegeten en gedronken, en ik hoop dat het spugen nu afgelopen is.
Hij ligt nu op zijn rug in zijn mandje en ziet er best heel ontspannen uit.

29 mei 2006
Noa heeft gisteravond nog een keer gespuugd. Gelukkig heeft hij het eten dat hij daarna heeft gehad wel binnengehouden. Ik denk dat het stress is, in ieder geval geen directe reactie op de medicijnen want die krijgt hij 's ochtends. Waarschijnlijk neemt naar de nacht de pijn weer toe.
De operatie gaat er komen, die beslissing is er al door.
Mijn dierenarts is ervan overtuigd dat ze het zelf kan, ze heeft veel ervaring met deze ingreep bij honden (waaronder haar eigen Jack Russell) maar niet zoveel met katten (zij zegt dat dit niet samenhangt met hoe vaak dit voorkomt bij katten, maar met hoe vaak eigenaren kiezen om de ingreep te laten doen - schijnbaar vindt het leeuwendeel het de moeite (lees: het geld) niet waard.) Ik twijfel dus een beetje.
Er zit ook een specialistenkliniek hier in de buurt dus dat zou ook een goede optie zijn. (Deze kliniek staat ook in een lijst van specialisten in knie-operaties, die ik kreeg van een bevriende fokster).
Morgen ga ik weer naar mijn eigen dierenarts en dan hoop ik er met een afgekoeld hoofd over te kunnen praten.
Vrijdag was ik toch een beetje van de kaart.

30 mei 2006
De metacam (en de arnica die ik erbij geef), werkt beter nu. Ik had in eerste instantie een hoeveelheid metacam voor 4 dagen meegekregen van de dierenarts. Het zat in een flesje zonder etiket of bijsluiter. Inmiddels henb ik bijgehaald en heb ik wel de originele verpakking èn bijsluiter - en in die bijsluiter staat dat de klinische effecten pas vanaf 4 dagen merkbaar zijn! Die arme Noa, hij moet enorm veel pijn hebben gehad nadat zijn injectie was uitgewerkt - vandaar natuurlijk ook het overgeven!
Inmiddels is Noa levendiger en wil hij bij periodes ook de bench uit.
Op zich doet hij het goed, hij zeurt niet veel en rust lekker. Hij wordt uiteraard ook stikverwend met zijn favo hapjes en zoveel geknuffel als hij kan verdragen ;)
Er is geen verbetering in zijn lopen gekomen en daarom hebben we vandaag een datum voor de operatie afgesproken. Mijn eigen dierenarts heeft er vertrouwen in en een andere dierenarts uit de praktijk in wie ik ook veel vertrouwen heb, assisteert haar. Donderdag de achtste is de dag.

1 juni 2006
Met Noa gaat het naar omstandigheden best. Hij heeft zich goed gesettled in zijn bench en speelt tevreden met zijn muisjes. Nu de pijnstillers goed werken heeft hij niet zoveel pijn meer als in het begin, dus het is om aan te zien.
Alles is binnen pootbereik (de bench is 107x68x75cm.) en hij hoeft dus niet heel veel inspanning te leveren om van A naar B te komen. Op de bak is een beetje moeizaam qua hurken en positioneren, maar met de kap eraf lukt dat best, al mikt hij er soms net overheen. Het blijft moeilijk inschatten als je je natuurlijke positie niet in kunt nemen natuurlijk.
Hij eet gewoon door met smaak, dus ik ben bang dat hij straks tonnetje rond is als dit achter de rug is. Nouja, da's van later zorg.
Hij hoeft straks niet in het gips; ze gaan de ligamenten op de goede plek leggen wat automatisch stabilisatie van het gewricht geeft, zodat dat van buiten niet meer nodig zou moeten zijn.
Na de operatie zal hij nagenoeg direct weer op zijn poot kunnen lopen, maar rennen en vooral springen zijn uit den boze.
Daarom zal hij dus in de bench moeten blijven. Op het moment klaagt hij hier eigenlijk niet over en dat maakt het ook voor mij gemakkelijker.
Alleen dat hij 's avonds voor het slapengaan zo verlangend naar het voeteneind kijkt is wel sneu.


9 juni 2006
Ik heb Noa gisteren naar de dierenarts gebracht voor zijn operatie en alles is goed verlopen.
Nadat de dierenarts zijn poot open had gelegd bleek inderdaad dat de operatie echt nodig was; de kruisbandenwaren inderdaad doorgescheurd en het gewricht was zelfs instabieler dan ze hadden verwacht.
In plaats van de oplossing die dan meestal bij katten wordt uitgevoerd, waarbij de pezen buiten langs het gewricht worden vastgezet, heeft de dierenarts het gewricht open gemaakt en daar de pees doorheen gelegd. De eerste methode gaf eenvoudigweg niet genoeg stabiliteit (?).Een heel heftige operatie dus, en Noa was dan ook goed van slag. Hij schijnt ook behoorlijk geflipt te zijn (ketamine reactie) bij het ontwaken uit de narcose, de arme stakker.
Hij is kaal van heup tot hak en heeft een flinke incisie; van zijn heupgewricht tot op zijn knie, een centimeter of 18 denk ik.
Behalve dat zijn vacht en huid op beide achterpoten en onderbuik knalgeel zijn van de betadine, ziet het er netjes uit (de foto's zijn niet erg reprsentatief; ziet er mooier uit), de wond is keurig dichtgemaakt. Niet verbonden (incisie zit daarvoor, zoals ik al had verwacht, te hoog) en geen kraag, dus ik ben benieuwd of Noa de hechtingen met rust gaat laten als hij zich straks wat beter voelt.
Hij was al goed wakker toen ik hem op ging halen maar desalniettemin ligt hij al vanaf thuiskomst uitgeteld in zijn bench.
Het enige wat er nu in staat zijn zijn eet-en drinkbakje en kattenbak, hij kon zich niet eens positioneren in zijn mandje of op zijn kussen; hij laat zich gewoon omvallen.
Hij staat <voorzichtig> op zijn poot maar het is duidelijk weer helemaal terug bij af (sinds een paar dagen bewoog hij eigenlijk weer nagenoeg normaal en werd hij de bench ook zat); hij loopt nu weer net zo als toen hij net gevallen was.
Zó zielig!!! (Een kat kan natuurlijk helemaal niet ralativeren en zich voorstellen dat het beter zal worden; die leeft in het nú)
Natuurlijk staat mijn bedje nog steeds bij zijn kooi en krijgt hij veel knuffels en kusjes, pijnstillers en antibiotica. Verder moet ik maar duimen voor een vlot herstel. Over vier dagen moet hij weer op controle, over 13 dagen mogen de hechtingen eruit.

15 juni 2006
Ik ben eergisteravond met Noa op controle geweest en de dierenartsen en assistentes (iedereen werd erbij geroepen) stonden versteld van zijn vooruitgang. Zijn ritssluiting (25 hechtingen telde ik net in de gauwigheid) ziet er keurig uit en hij gaf ze best nog werk bij het temperaturen.
Hij staat alweer stabiel en als Luna herhaaldelijk langs de kooi sjeest of hem door de tralies op zijn kop mept (dat doet ze expres, ze beseft maar al te goed dat hij nu vast zit) wil hij maar één ding: er snel achteraan.
Ik kan dan niet voorkomen dat hij op zijn achterpoten tegen de tralies gaat staan. Niet leuk dat hij dus nóg zes weken zo moet zitten, terwijl hij zich al zo goed voelt, maar hij is alleen maar erg verontwaardigd als ik hem eruit til en hij op schoot moet blijven of op mijn schouder, dus knuffel en speel ik met hem in zijn kooi en zo is hij best tevreden.
Het valt me tot nu toe 100% mee hoe hij ermee omgaat, moet ik zeggen.
Luna heeft wel een stuk meer aandacht nodig, die moet haar energie kwijt, maar hengeltjes en veren-op-een-stok zat hier. (Ik heb trouwens ook het goudvis-hengeltje gevonden dat de fokster van Noa voor de katten had toen hij net geboren was; Noa werd wild toen hij het zag... Samen met zijn paars-witte muis (ook nog van toen) en zijn balletje is het zijn "allerfavorietste" speelgoedje!!! Enig hoe dat toch iets losmaakt; normaal heeft hij niets met hengeltjes).
Hij is wel een beetje afgevallen, voornamelijk spiermassa op de achterhand (hij heeft nog steeds een vetschortje ;)) en eergister zag ik hem voor het eerst plukken aan een hechting. Het begint natuurlijk erg te jeuken nu.
Ik heb een mooncollar voor hem meegenomen voor als hij het door zou zetten, maar vooralsnog vind ik het niet nodig hem die om te doen.
Al met al gaat het dus boven verwachting. Ik hoop echt dat die lijn zich doorzet.

23 juni 2006
Met Noa gaat het goed; zijn hechtingen zijn eruit en ik ben voorzichtig gestopt met de metacam (is toch rotzooi voor lever en nieren, en het maakte het onmogelijk om zijn toestand in te schatten).
Hij staat en loopt iets beter, maar een kieviet wil ik hem nog niet noemen.
Langzaamaan is alle jodium uit de vacht en van de huid gelikt en groeit er alweer wat dons zodat Noa er ook alweer uit begint te zien als mijn pluisje.
Hij klaagt nog steeds niet.
Noa moet weer op controle over een paar daagjes. Heel netjes; dat is verder gratis, maar er wordt echt de tijd voor genomen. Heel fijn.
Luna is ook bij de dierenarts geweest en is ruim voldoende gezond bevonden voor een nestje; nog even de uitslag van de SNAP test afwachten. Als alles goed is mag ze de volgende krolsheid bij een zekere jongeman op bezoek ;)

5 juli 2006
Noa is zó lief en relaxed. Deze week waren Yasmin en Katja op bezoek en ze waren, net als ik, verbaasd hoe Noa zich houdt (breeduit luierend op zijn rug; nu niet echt een toonbeeld van een gestresste kat.)
Momenteel zie ik alleen weinig verbetering in zijn lopen, hij mag nu tien minuten per dag (en iedere paar dagen weer wat langer) wat rondwandelen buiten de bench maar hij is nog erg stram en stijf.
Het mag hem dan weinig uit lijken te maken, ik voel me bijna een dierenbeul met een kat in een kooi.
Erg tegenstrijdig, maargoed, het is voor zijn eigen bestwil.
We komen er wel doorheen.
Is het niet onvoorstelbaar dat in een aantal landen katten in catteries gewoon standaard op deze manier worden gehouden? Ik krijg er de rillingen van.

25 september 2006
Het gaat goed met Noa. Als ik erg op hem let zie ik hem zijn pootje nog wel wat ontlasten af en toe, maar het hindert hem in ieder geval niet in zijn beweging. Het haar is ver terug maar ik blijf de incisieplek zien. Ik vraag me af of dat nog bij zal trekken. 100% herstel was ons nooit gegarandeerd, maar ik ben blij als hij de 80-90% mag halen. Hij is nog maar een puber.
Noa krijgt af en toe nog petsen van Luna (hij is zwakker nu en zij zwanger; dus dominant) maar het meisje begint nu langzaamaan wat zachter te worden naar hem toe. Nog twee weekjes en dan zijn er kittens.... Ik geniet echt enorm van mijn meisje, dat zo trots is op haar buik. Hopelijk voelt Noa zich straks goed genoeg om met zijn nieuwe neefjes en nichtjes te spelen.
Tja, alles wat die kleine katten met zich meebrengen is groots; grote liefde. grote zorgen, grote pijn, grote vreugde.
Het hoort er allemaal bij, zo is echte liefde nu eenmaal ;)

Nu (juli 2008) :
Uiteindelijk is Noa voor 90% hersteld. Hij loopt, rent, springt en klimt weer als vanouds, maar in zijn slaap zie je hem soms  trekken met zijn poot en onbekenden mogen hem daar ook niet zomaar aanraken. Als hij op zijn zij ligt strekt hij bijna altijd zijn linkerachterpoot uit. Je kunt de incisie nog steeds zien door de vacht heen; de huid trekt daar iets naar binnen.
Soms vraag ik me af of de toegepaste methode wel de juiste is geweest; een kattenknie hoort immers meer speling te hebben in het gewricht dan een hondenknie.
Hebben ze hem niet te strak vastgezet? Heeft de dierenarts te zeer vertrouwd op haar ervaring met honden?
Door aan mij vertelde ervaringen met PL (loszittende knieschijven)-onderzoeken weet ik inmiddels dat er bij veel dierenartsen verwarring heerst over wat normale speling is in een kattenknie, omdat dit wordt verward met het gewricht bij honden. Was dit bij de dierenartsen van Noa misschien ook het geval?
Toch ben ik blij dat ik ervoor heb gekozen Noa te laten opereren; anders had hij misschien nu al niet meer op het door hem zo geliefde voeteneind van het bed kunnen springen vanwege de artrose. Hij lijkt pijnvrij te zijn verder, en ook gelukkig.
Dingen zijn zelden zwart-wit hè?