Mijn bijzondere
kleine jongen, het eerste kitten uit mijn cattery, Luna’s Eerste
Zoon…
Je mocht maar 15 maanden oud worden. Je werd door de
maan en de sterren teruggeroepen naar de hemel – logisch dat zij
je aanwezigheid niet langer konden missen. Dat kan ik ook niet.
Je was een kat uit duizenden….als dat alleen maar voldoende
op waarde was geschat….
Taro was een ongecompliceerd dier met een heerlijk open
karakter. Als kitten had hij tijd nodig om op gang te komen, hij
was een bloem in de knop die pas volledig openging toen zijn
broers naar hun nieuwe huis vertrokken.
Taro bleek de meest
fantastische kat die je je wensen kon, lief, zacht en
vriendelijk, vreselijk aanhankelijk en sociaal en ik had moeite
hem te laten gaan. Alsof hij het wist bleef hij zich afhankelijk
van Luna gedragen en als enige kitten mocht hij van haar tot op
het laatst bij haar blijven drinken, wat er in resulteerde dat
hij inderdaad een maand langer bleef dan de anderen.
Onder
de indruk als ik van hem was, besloot ik om hem tenminste één
keer vader te laten worden voordat hij zijn dagen zou mogen
doorbrengen als castraat.
Gedurende het opgroeien tot de
flinke kater die hij werd, was iedereen zijn vriendje. Hij kroop
bij alle klanten en andere bezoek van zijn eigenaars op schoot
en liet zich nooit uitdagen tot een ruzie door de residerende
HTK-poes.
Toch was Taro voor zijn mensen nog niet helemaal
perfect; ondanks dat hij niet sproeide of riep om poezen en zich
niet dominant opstelde, zagen zij toch aanleiding om hem te
laten castreren.
Hij heeft zijn fantastische karakter dus
nooit door mogen geven.
Ik heb één show met hem mogen doen
en ook daar bleek hij volmaakt; relaxed en met plezier maakte
hij indruk op de keurmeester, die hem dan ook prompt zijn CAP
punt gaf.
Taro kon enorm genieten van alles om hem heen,
vooral knuffelen en eten. Hij was dan misschien niet de meest
intelligente of elegante kater, deze kat genoot wel zichtbaar
van het leven.
Wat nooit de bedoeling was, maar wat wel
gebeurde, was dat Taro ook de vrijheid kreeg om te genieten van
het vrij buiten zijn.
Zijn naïeve karakter, samen met
(vooral) de onzorgvuldigheid van zijn mensen, bleken hem fataal
te zijn geworden toen hij op een ochtend in het begin van
januari niet meer thuiskwam. Navraag leerde dat Taro dood langs
de kant van een drukke weg was gevonden.
Waarschijnlijk
omdat de eigenaars mijn reactie al konden voorspellen, hoorde ik
hier pas maanden later van, toen ik aankondigde hem te willen
komen bezoeken. Dat hadden ze goed aangevoeld; ik werd (en word)
verscheurd door verdriet. Dit had nooit mogen, nooit hoeven
gebeuren. Met geen enkele kat, maar zeker niet met mijn
bijzondere ventje. Ik ben hier intens verdrietig om; ik had deze
kat zo graag oud zien worden.
Over het buiten laten lopen
van katten, en mijn kittens
Er zijn mensen die vinden dat het risico op zo een scenario
als dat van Taro nu eenmaal verbonden is aan het houden van een
kat. Dat het egoïstisch is een kat binnen te houden, of lastig.
Het tegenovergestelde is waar. Het is onverantwoord en
gemakzuchtig om maar eenvoudigweg de deur open te zetten voor je
kat. Het moet vreselijk zijn om je (terecht) zorgen te maken om
je kat, iedere keer als het dier wat langer wegblijft. Katten
kijken niet naar links en naar rechts bij het oversteken. En
naast het verkeer liggen er nog zoveel meer gevaren op de
loer…..
Daarom moeten wij voor ze zorgen, verzekeren dat hen
niks overkomt. Die verantwoordelijkheid hebben we naar onze
dieren vanaf het moment dat wij ze in onze zorg plaatsen. Met
een beetje extra moeite kan de kat ook veilig een frisse neus
halen of een sprintje trekken.
Iedereen die bij mij
informatie vraagt of een kitten koopt krijgt, net zoals de
eigenaren van Taro, door mij een schat aan informatie aangeboden
over het hoe en waarom van het beschermd buiten laten of
binnenhouden van zijn kat.
Er zijn zo veel goede
alternatieven voorhanden!
Taro’s dood was, net als de dood
van vele andere slachtoffertjes, nergens voor nodig geweest.
Als ik dus ook maar het idee, de geringste twijfel heb dat ik
iemand nog moet overtuigen van het belang van het niet vrij
buiten laten lopen van zijn kat, zal ik diegene geen kitten meer
verkopen. Daaruit vloeit ook voort dat mensen die al een kat
hebben die buiten loopt, ongeacht of het een raskat is of niet,
er geen kitten van mij bij zullen krijgen.
Het omgekeerde
geldt echter ook : Als je gelooft in het vrij buiten laten lopen
van katten, dan ben ik niet de fokker waar je je kitten wilt
kopen. Bij mij groeien ze namelijk op zonder in het weiland te
hebben kunnen kuieren maar ook zonder ooit een weg over te
hebben gestoken, net zoals hun familieleden die bij mij wonen
dat nooit zullen doen.
Als hier kittens geboren worden dan
zijn ze in eerste instantie mijn verantwoordelijkheid, maar dat
blijven ze ook voor mijn gevoel. Ik heb er tot het moment van
verhuizen voor gezorgd dat mijn kittens de beste kans hebben om
in een zo goed mogelijke gezondheid, met zo veel mogelijk gevoel
van welzijn, een zo hoog mogelijke leeftijd te behalen.
Die
moeite doe ik niet om dat leven dan maar voortijdig beëindigd te
zien worden door een auto, rattengif of antivries of opdat het
dier ontvreemd wordt uit de zo zorgvuldig geselecteerde
omgeving.
Ik verwacht van mijn kittenkopers dat zij zo lang
mogelijk van hun dier willen genieten en dat zij alles in het
werk zullen stellen om ervoor te zorgen dat hun handelen nooit
debet wordt aan het overlijden van het dier.
Voor de meeste
mensen is dat gelukkig ook vanzelfsprekend. Voor diegenen voor
wie dat niet zo is; stel je voor hoe het is om zo’n kat als mijn
Taro, die alles is wat je er van hoopte, al op de leeftijd van
15 maanden te moeten afgeven.
Om iets wat voorkomen had
kunnen worden.
Ik hoop dat hieruit duidelijk blijkt waarom
ik zo stellig ben in mijn voorwaarden omtrent het buitenlaten
van mijn kittens.