_______________________________________________________________________________________________________________________
Ch.Tyana Sileny Lilia
Roepnaam:
Lilia, Lily
Geslacht: (fok)poes
Vader: Barishka Prinz
Kostenka (Kosi)
Moeder: Barishka Princess Jharna (Jharna)
Geboortedatum: 1 september 2009
Nestgrootte:
4; 2k, 2p
Fokker: Sally Briton
Uiterlijk:
Gewicht: 4.5
kg
Sterke punten: uitmuntende vachtstructuur, mooie korte
wig,
grote oren met een brede aanzet, bijna rechte, concave neuslijn,
bijzonder geprononceerde snorhaarkussens, solide bouw,
stevige staart, zachte, dromerige uitdrukking in zeer egaal
groen
gekleurde ogen
Zwakke punten: iets kleine, wat diepliggende ogen, iets
uitstaande oren
zilver in vacht is wat diep en convex kon meer uitgesproken
zijn.
HCM (07-2010 en 07-2011) en PKD vrij
Lilia heb ik geļmporteerd uit Queensland, Australi
ė,
om onze lokale genenpoel van broodnodig nieuw materiaal te
voorzien. Hoewel ik sinds 2006 geen nest meer had gefokt, hield
ik wel in de gaten welke lijnen er in Europa gebruikt werden, en
ik vond dat persoonlijk eigenlijk teveel van hetzelfde, waardoor
veel katten redelijk nauw verwant waren en de inteeltpercentages
bij onze katten opliepen tot onnodig hoge niveaus.
Ik had geleerd van mijn eerdere ervaringen met dit ras en wilde
dus absoluut dat de nieuwe basis voor mijn cattery een stevige
zou zijn, zowel op het vlak van karakter als dat van gezondheid.
Bij de zoektocht naar nieuwe genetische input richtte ik me
daarom op catteries buiten Europa. Omdat mijn vriendin Esther
Oudshoorn van cattery Mother's Finest enkele jaren eerder twee
Russen met de meest fantastische karakters uit Australiė had
gehaald, ging ook ik daar op zoek, in de hoop dat die
evenwichtige karakters een typisch kenmerk waren voor de
Australische Blauwe Russen.
Ik had het geluk in contact te komen met twee fantastische
fokkers in Australiė;
Sally Briton van Tyana cattery in Queensland, en Sharon Bryant
van Barishka cattery in Victoria.
Hun katten hadden stambomen die nagenoeg helemaal nieuw waren
voor Europa, en hun foto's lieten ontspannen katten van
uitmuntend type zien.
Deze twee schatten van vrouwen werden lieve vriendinnen die
gedurende een periode van meer dan 2,5 jaar de dialoog over een
fokpoesje met mij gaande hielden, om te verzekeren dat ik
uiteindelijk het best mogelijke katje zou krijgen wat zij mij
konden bieden.
Op 1 september 2009 werd mijn droom eindelijk werkelijkheid toen
er bij cattery Tyana een poesje werd geboren uit twee Barishka
ouders.
Sally was zo lief om mij zelf een naam te laten uitkiezen, en ik
koos de Russische namen Sileny, wat "maanlicht" betekent, en
Lilia, vanwege de betekenissen "blauwachtig", "puurheid",
"schoonheid" en "van koninklijk bloed" - zodat haar naam zoiets
betekent als "puur / blauwachtig / prachtig / koninklijk
maanlicht".
Lilia kwam op 17 februari 2010 op Schiphol aan, na een reis van
wel 2,5 dag, en ze rolde daar letterlijk luid spinnend uit haar
reismand - een verbazingwekkende reactie als je bedenkt wat ze
zojuist had doorstaan!
Ze bleef enorm aanhankelijk, en moet het meest lieve,
gemakkelijke, en evenwichtige katje zijn dat ik ooit heb
ontmoet, met een ongelimiteerd vertrouwen in mensen; een
schitterend bewijs van de vele jaren ervaring, kennis en liefde
die haar fokster Sally in haar heeft geļnvesteerd.
Lilia paste zich geweldig goed aan in haar nieuwe bestaan; vanaf
haar eerste nacht bij mij sliep ze al onder de dekens tegen mijn
buik aan, waarbij ze mij soms wakker maakte doordat ze mijn buik
kneedde, of omdat ze zich naar mijn kussen had verplaatst waar
ze haar pootjes zacht tegen mijn gezicht legde.
Ze was een echte knuffel en draaide zich op schoot vaak op haar
rug zodat ik haar buik kon kriebelen. Als ik naar haar zin niet
snel genoeg ging zitten, ging ze tegen me op staan, vragend om
opgetild te worden. Het had geen zin haar dan te negeren,
aangezien ze dan zelf wel een andere manier vond om in mijn
armen terecht te komen. Graag klom ze ook tot op mijn schouders
om zich zo, gedrapeerd als een shawl, dan vervolgens
prins(es)heerlijk rond te laten rijden onder onafgebroken gespin
en kopjes. Haar spingeluid was uniek, met de meest schattige
vocale 'prrrroet' er door heen.
Ze was een absoluut juweeltje en een heerlijke kat om om je heen
te hebben.
Lilia was het anker in mijn poezengroep, en mama van ķeder
kitten dat hier geboren werd - ze was een geweldige vroedvrouw
voor de andere poezen, een perfecte oppas voor de kittens als
moeders aan de wandel gingen, en een fantastische pleegmoeder
zodra hun aandacht voor de kittens na een week of acht wat
verslapte - Lilia genoot ervan dan te blijven tuttelen met de
kittens, knuffelde en zoogde ze tot de dag van hun vertrek. Ook
haar volwassen dochter en kleindochter konden altijd voor
knuffels of een herinnering aan hun kittentijd bij haar terecht.
Iedereen wilde altijd bij Lilia zijn.
De dag dat wij Lilia verloren staat voor altijd in mijn geheugen
gegrift. Het was zo surrealistisch...Op 6 april 2014 voltrok
zich mijn grootste nachtmerrie. Mijn meisje was gezond en blij,
er was geen enkele indicatie geweest voor wat er komen ging.
Lilia was net samen met mij de kattenren buiten ingelopen - het
was zondagmiddag, prachtig weer en ik wilde wat tuinieren. Lilia
gaf Jelly, die daar al was, een kopje, draaide zich om naar mij,
sprong op mijn schouder en gaf ook mij als gebruikelijk kopjes
tegen mijn schouder en nek. Ze sprong weer op de grond, zette
nog een paar passen richting de achterdeur, draaide zich om naar
mij, keek me aan en viel neer. Ik wist dat het mis was - de
draai die ze maakte in haar val, haar grote pupillen - geen
ademhaling...
Ik reanimeerde haar, vechtend tegen de paniek en de tranen,
terwijl mijn vriend probeerde een noodarts te pakken te krijgen
- tevergeefs. Toen we eindelijk iemand te spreken kregen werd
ons gezegd het op te geven. Mijn hartenkind was niet meer en dat
besef sloeg in als een bom op het moment dat ik mijn handen van
haar af haalde. En niet alleen bij mij. Lilia's dochter Bella
bekeek haar moeder met grote ogen terwijl ze dicht tegen me
aankroop onder mijn vest, haar kleindochter Lenka gaf haar oma
van top tot teen een wasbeurt. Hun reacties waren
hartverscheurend - het gemis nu nog steeds voelbaar.
We hebben Lilia nog dezelfde avond naar de universiteitskliniek
in Utrecht gebracht om haar te laten koelen voor uitgebreid
onderzoek naar de oorzaak van het gebeurde.
Er kwam weinig uit de autopsie. Er waren zogenaamde 'heart
failure cells' aanwezig in haar longen, en stuwing in
verschillende organen, alles duidend op acuut hartfalen - maar
er waren geen afwijkingen zichtbaar aan het hart om dit
hartfalen te verklaren, en ook in haar hersenen en andere
organen was geen oorzaak te vinden. De patholoog houdt het erop
dat zij waarschijnlijk aan een functionele (hartritme) stoornis
is overleden. Hoewel het geen antwoord is op de vragen waarmee
we achterblijven, geeft deze uitslag wel een zekere rust - in
die zin dat er geen afwijkingen zichtbaar werden waardoor wij
ons nu ook nog eens zorgen zouden moeten maken over haar
nakomelingen en hun bijdrage aan de genenpoel.
Ik ben Sally nog steeds enorm dankbaar dat ze mij Lilia heeft
willen toevertrouwen, en woorden schieten tekort om haar en
Sharon te bedanken voor de mogelijkheid die ze me hebben geboden
om destijds opnieuw te beginnen met zo'n geweldige basis voor
mijn cattery - en vooral om dit fantastische dier in mijn leven
te mogen hebben gehad.
Lilia wordt iedere dag gemist en ik weet dat ik nooit meer een
kat zal hebben zoals zij. Ze laat een enorme leegte achter. Toch
ben ik nog steeds dankbaar voor de bijzondere band die ik met
haar heb mogen hebben.
Een deel van Lilia's stamboom (in beeld) vind je
hier
Als je graag meer informatie wilt over Lilia, aarzel dan niet om
contact op te nemen; de nestjes die ze heeft gehad vind je onder
"Kittens -> eerdere nestjes"
_______________________________________________________________________________________________________________________
Ch. Dushenka Hubert
Roepnaam:
Bertje, Bertie, Bert
Geslacht: castraat kater
Vader:
Gr.Ch. Lyov Yarilo Larksong Dunoe (Leo)
Moeder: Gr.Ch.
Dushenka Zivabella (Ziva)
Geboortedatum: 14 juli 2012
Nestgrootte: 7; 3k, 4p
Fokker: Elisabeth Stark
Uiterlijk:
Gewicht: 4.7 kg
Sterke punten: super korte, dichte vacht,
echt staalblauw met perfecte silversheen,
grote oren met een brede aanzet, bijna rechte, concave neuslijn,
stevige
snorhaarkussens, sterke, diepe kin, wijd uit elkaar geplaatste
ogen met typische
wodka look, groot en elegant.
Zwakke punten: oren mochten iets verticaler geplaatst zijn,
oogkleur kon dieper,
staart kon een fractie langer, wig mocht iets korter zijn.
HCM vrij (08-2014, 03-2018) en PKD vrij,
vrij van erfelijke oogafwijkingen
(waaronder cataract en PRA - 08-2014), PL graad
1/2
Shows(5): 2x BIV, 2x nom.BIS
foto's met lila achtergrond
©
Marian Draat
Bertje en ik -
het was liefde op het eerste gezicht. Elisabeth en ik zijn al
lang bevriend en kwamen al een paar jaar bij elkaar over de
vloer. Voor werk kwam ik regelmatig in Glasgow en zo was ik vaak
in staat om haar te bezoeken voor kattenpraat - en om haar
katten goed te leren kennen. Een van haar katers, Leo, kende ik
al vanaf zijn geboorte - sterker nog, ik was erbij toen hij werd
verwekt.
Leo was een erg bijzonder kitten - niet alleen is hij de
grootste Rus die we ooit hebben gezien, zijn karakter is puur
goud - een klassieke 'gentle giant'. Zijn fokster Yasmin was bij
zijn vertrek naar de UK stellig geweest dat er ooit een zoon van
hem terug naar Nederland zou moeten komen. Met Elisabeth had ik
al gespeculeerd over de meest interessante combinatie om een
katertje uit terug te halen - ooit. Toen Ziva een nest kreeg van
Leo bespraken we nog dat we de ontwikkeling van deze kittens in
de gaten moesten houden; deze combinatie was voor Nederland de
meest interessante, en dus het herhalen waard als de kittens aan
de verwachtingen voldeden.
Een paar maanden later viel ik op een avond na mijn werk weer
binnen bij Elisabeth. Toen ik ging zitten slingerde een van haar
kittens zich op zijn rug bij mij op schoot en zette zijn
motortje luid aan.
Ik kreeg acuut flashbacks - zijn maniertjes, zijn
zachtaardigheid, hoe zijn lijfje voelde - dit had ik eerder
gezien; dit was een mini-Leo! Zelfs bij thuiskomst liet het
jochie me niet los, ik kreeg hem met geen mogelijkheid uit mijn
hoofd.
Ofschoon ik de boel thuis nog niet op orde had voor het houden
van een dekkater, heb ik Elisabeth de dag erna toch direct
gemaild.
Het kitten had eigenlijk al een bestemming als huisdier
gevonden, dat wist ik, maar mocht dat nou nog niet 100% zeker
zijn...
Elisabeth hoefde er niet lang over na te denken - als Yasmin het
goed vond, was Bertje voor mij. Alle puzzelstukjes vielen
helemaal in elkaar toen Elisabeth hals over kop viel voor
Bella's zoon Jerry - dat we onze bijzondere jongens ruilden
maakte voor ons allebei het afscheid makkelijker. Er was echter
nog één probleem; ik had nog geen katerverblijf, en Bertje
naderde gauw de leeftijd waarop hij dekrijp zou zijn en kon dus
niet tussen mijn of Elisabeth's poezen blijven.
Judith werd mijn reddende engel; niet alleen bespaarde ze mij
een autorit van een dag door Jerry van Engeland naar Schotland
te brengen, ze haalde ook Bertje naar Stagsden en bood hem
onderdak in haar katerverblijven tot het moment dat zijn
verblijf hier klaar was.
Ik weet niet wat ik zonder haar hulp had gemoeten! Judith heeft
Bertje ruim een half jaar vertroeteld en deel gemaakt van haar
gezin - de dag dat ik hem op kwam halen was voor iedereen dan
ook best heel moeilijk.
Gelukkig had Bert er geen enkel probleem mee - onderweg naar
Nederland gaf hij geen kik en na aankomst gedroeg hij zich
direct alsof hij bij ons was opgegroeid.
Bert was een heerlijk dier, vol zelfvertrouwen, aanhankelijk en
gezellig. Hij bracht het liefst zijn dagen door op schoot of in
je nek, spinnend en je gezicht, handen en haren wassend. Als je
stopte met hem aaien trok hij met twee zachte voorpoten je hand
naar zijn kop. Hij was actief en alert - geen geluid of beweging
ontging hem, niet het kleinste vliegje, en hij wilde dan ook
altijd en overal op onderzoek uit. Bert speelde vol
overgave en apporteerde als de beste, net als veel andere
familieleden.
Zijn eerste schreden op het liefdespad zette hij niet anders;
doelgericht, vol zelfvertrouwen, vol overgave en erg
geļnteresseerd heeft hij kennis gemaakt met zijn eerste liefdes.
Ik genoot van het feit dat ik zo veel voorouders uit zijn
stamboom zo goed persoonlijk ken - ik zag voorouder na voorouder
doorschijnen in zijn gedrag, zijn karakter, op zijn gezicht en
in zijn manieren. Hij had van al die dieren de meest gewenste
trekjes. Niet in de laatste plaats zag ik het karakter en het
formaat van zijn vader. Bertje was mijn eigen 'gentle giant'. Na
eental mooie nesten te hebben verwekt bleek Bertje last te
hebben van een knieprobleem waardoor hij niet meer kon dekken en
nam hij zijn intrek als castraat bij ons in huis met 'zijn'
meisjes.
Hij heeft hier nog een klein vijftal jaren intens van genoten,
tot aan zijn leven abrupt een einde kwam. We weten de toedracht
niet precies maar de schok was hevig toen we na een dag
verbouwen in de schemering thuis kwamen en hem levenloos
aantroffen in onze vijver.
Autopsie wees helaas niet meer uit dan een vermoedelijk acuut
hartfalen waardoor hij het bewustzijn had verloren en was
gevallen.
Toeval bestaat niet, zegt men - en ik denk dat dat ook gold op
de dag dat ik Bert voor het eerst ontmoette. Ondanks het heftige
einde aan zijn leven had ik geen dag met hem willen missen. Ik
zal Elisabeth eeuwig dankbaar zijn voor dat bezoek en het door
haar in mij gestelde vertrouwen.